Afscheid & n deprimerend kijkje in de geschiedenis

Inmiddels in Phnom Penh aangekomen, de hoofdstad van Cambodja. En na de beelden van koninginnedag toch wel geschrokken! Om Apeldoorn op CNN wereldnieuws te zien is behoorlijk vreemd, vooral als je zover weg bent. Het zal nu zeker het gesprek van de dag zijn in Nederland! Zulke spectaculaire dingen heb ik niet meegemaakt (gelukkig), maar toch is het weer tijd voor een update.

Zondag na mijn vorige bericht zijn Cat, Rie en ik naar het concert gegaan wat een erg groot evenement bleek te zijn. Er waren optredens van Cambodjaanse zangers en zangeressen, uiteraard in de karaokestijl (dat zijn altijd slijmerige liefdesliedjes). Daarnaast kon je overal eten kopen, ballongooien voor kleine prijsjes, en waren er grote prijzen te winnen gesponsord door een sigarettenmerk. Wij, als enige blanken, waren geloof ik een net zo'n grote bezienswaardigheid als de popsterren. We werden echt overal aangestaard en naar ons gelachen. Goed bedoeld, maar op een gegeven moment ben je dat wel een beetje zat, mensen bleven echt maar staren. Verder besefte is me op een gegeven moment dat ik, terwijl ik behoorlijk ver van het podium stond, alles uitermate goed kon zien. Wat is het toch fijn dat die mensen zo klein zijn!! Wel raar dat er helemaal niet meegedanst, geklapt of gejoeld werd. Blijkbaar is dat niet normaal hier. Nou ja, uiteindelijk een erg leuke avond gehad wat zeker een uniek kijkje in de Cambojaanse cultuur was!

Maandag tot en met woensdag weer elke dag in het weeshuis geweest waar we vooral hard hebben gewerkt aan de wereldkaart op de muur. Die is echt goed gelukt (al zeg ik het zelf) en de kinderen vinden het fantastisch. Ook was er maandag een nieuwe vrijwilliger aangekomen die maar een paar dagen zou blijven, Larissa uit Canada. Dus die laatste daagje waren we met zn vieren! Het afscheid woensdag was wel een beetje moeilijk. Al die kinderen die je met verdrietige oogjes vragen wanneer je dan terugkomt en je extra knuffelen... Het moet voor hun niet makkelijk zijn om iedere keer als ze weer een band zijn aangegaan met een vrijwilliger, afscheid te moeten nemen. Toen ik wegging liepen ze nog een stuk met me mee om me uit te zwaaien, wat een lieve kinderen.

Donderdagochtend ben ik met Larissa naar Phnom Phen vertrokken. Rie was die dag ervoor al vertrokken en Cat zou de dag erna (vandaag dus) gaan. 's Ochtends nog twee zakken rijst gedoneerd, eentje van mezelf en eentje van mn ouders (waren ze erg blij mee, bedankt!) waar ze weer 4 dagen van kunnen eten. In een behoorlijk crappy bus, waarvan het een behoorlijke tijd duurde voordat de chauffeur hem aan de praat kreeg, zijn we in 2 uur naar Phnom Penh gereden. Daar de tuktuk naar een guesthouse genaamd Naryn 2 gegaan. Die was me aangeraden door Eline, een van de Nederlandse meisjes die ik in Kampot ontmoet had. Met Larissa een kamer gedeeld, ziet er allemaal goed uit hier voor weinig geld! Daarna zijn we naar de rivier gelopen waar we heerlijk geluncht hebben en daarna hebben we de tuktuk naar de Russian Market genomen. Enorm geshopt, wat erg gezellig was en erg geslaagd!! Eenmaal terug in het guesthouse voelde Larissa zich niet lekker en ikzelf voelde me ook niet helemaal top. Larissa heeft evenlater overgegeven en is blijven liggen, terwijl ik toch maar wat ben gaan eten beneden in het guesthouse. Maar dat bleek toch niet zo'n goed idee. Uiteindelijk maar een kwart van mn pompoensoep met knoflookbrood gegeten, ik kreeg echt niks meer binnen en voelde me ook heel erg misselijk. Dus ook maar op bed gaan liggen, waar de misselijkhied gelukkig wat minder werd. Ik moet wel zeggen dat het wel prettig was dat we met zn tweeen waren, is toch niet echt fijn om ziek in je eentje ergens ver weg in een hotelkamer te liggen. Om 21.00 uur viel ik al in een wat onrustige slaap en toen ik vanochtend om 6 uur wakker werd voelde ik me al een stuk beter! en Larissa gelukkig ook.

Larissa ging met de bus van 7 uur naar Siem Reap, dus die is er uitgegaan terwijl ik nog heerlijk in mn bedje bleef liggen luieren. Overigens is om 6 of 7 uur wakker worden de laatste tijd een gewoonte geworden. Ik weet niet hoe het komt, maar ik wordt hier gewoon telkens heel vroeg wakker en ben s avonds ook al vroeg moe. Tijdens mijn fruitontbijtje van deze ochtend heb ik CNN gekeken, omdat ik graag de beelden van koninginnedag wilde zien. Kwam even later ook Cambodja in het nieuws voor de rechtzaak tegen een Khmer Rouge leider. En toen ik even later met een tuktuk naar het Tuol Sleng museum (dat is een voormalige gevangenis, genaamd S-21) was gebracht en ik wat algemene informatie aan het lezen was, kwam ik erachter dat de naam die genoemd werd in het nieuws degene was die directeur van de gevangenis was! Het was zo'n ongelooflijk vreemd en gruwelijk idee dat de man die hier aan het hoofd stond nu (pas) word berecht. Want het museum is eigenlijk een ontzettend deprimerende en indrukwekkende ervaring. Het was voor 1975 eigenlijk een middelbare school, maar toen Pol Pot met zijn Khmer Rouge aan de macht kwam werd het gebruikt als gevangenis. Degenen die hier terecht kwamen (en dat waren er heel erg veel), kwamen er niet levend uit. En alle gevangenen werden gefotografeerd, zowel voor martelingen, als tijdens of na martelingen. Deze foto's zijn onder andere te zien is in het museum. Echt heel indrukwekkend en gruwlijk. Ook nog een documentaire daar gezien en veel verhalen van mensen gezelen die de geschiedenis vertellen. Ik vind het zo'n bizar idee dat ik voor deze reis echt helemaal nul komma nul wist van de geschiedenis van Cambodja, en dat terwijl het zo kort geleden is. En ik vertelde al eerder dat er zoveel jonge mensen zijn hier, ik heb het even nagekeken en maar liefst 50% van de bevolking is onder de 16 jaar!!! En er is zoveel meer te vertellen, ik sta gewoon helemaal verbaasd over wat er hier is gebeurd, maar dat zal ik verder overlaten als ik eenmaal thuis ben.
Na een hele tijd rondgelopen te hebben in het musuem waar ook de martelwerktuigen en de cellen te zien zijnben ik door mijn tuktukchauffeur naar een killing field gegaan, even buiten Phnom Penh. Hier werden de ter dood veroordeelden uit de S-21 gevangenis gebracht, vermoord en in massagraven gegooid. Er staat nu een groot monument waarin een heleboel schedels te zien zijn. Tja, een beetje een deprimerende ochtend allemaal dus... Rond 2 uur was ik weer terug in het guesthouse en heb even geslapen. Nu voel ik me weer fit en straks ga ik naar een café waar ik met Cat heb afgesproken.

Zoals wel duidelijk wordt uit mn verhaal ben ik nog steeds diep onder de indruk van Cambodja. De tijd vliegt echt, ik kan niet geloven dat het alweer mei is!